Waar ik ga, gaat Zahra. Wanneer ik boven in de studio ben en de deur achter me dicht trek zodat de rook niet door het hele huis gaat, staat er binnen een paar seconden een miauwend katje voor de dichte deur. Natuurlijk mag ze dan naar binnen.

Wanneer ik echter ga slapen, mag ze niet blijven. Ze spookt me te veel. Ik ga eerder slapen dan manlief en die komt me dan altijd even instoppen. Zodra de deur dicht gaat en het licht uit, blijkt Zahra zich meestal onder het bed verschanst te hebben en moet de trukendoos open om haar eronder vandaan te krijgen.

Gisteren rond die tijd konden we haar niet vinden. Nu hebben wij een donkere slaapkamer met zwart tapijt, dus je ziet haar nog wel eens over het hoofd. Tot ongenoegen van mij, want ze bespringt me pas als ze denkt dat de kust echt veilig is. Zo'n 20 minuten na het definitieve dichtgaan van de deur. Manlief gaat dus halverwege de trap boven op zolder kijken, wat de 2e mogelijkheid is waar ze kan zijn. Niets. Nergens te vinden.

Wij hebben in het trapgat een wasrekje hangen waar Zahra altijd gevaarlijke capriolen mee uithaalt. Gisteren lag daar een trui op te drogen dus we konden niet vanuit het trapgat zien of ze daar soms op lag en het kwam ook, eerlijk gezegd, niet in ons op op dat moment.

Goed, dus roepen en roepen maar niets he? Hij loopt de trap iets verder omhoog tot met zijn hoofd onder het wasrekje. Voelt hij opeens heel voorzichtig *tok*tok*tok* op zijn kruin. Het was echt van: "Hier ben ik hoor, ik ben er wel, kijk maar eens omhoog."