Het gaat hier op en neer met de strijd. Behalve wanneer ze op mijn voeteneind komt liggen en ik mijn benen wil uitstrekken. Ze weigert te verkassen en dus hebben we dan altijd weer ruzie. Als ze weer bedaard is en ik ook, komt ze gewoon gezellig naast me liggen of over me heen 'treden/trappelen'.

Zo af en toe komt ze naast me liggen om even te testen of ze misschien nu wel een keertje zal gaan winnen: ze bijt voorzichtig maar erg hard in mijn benen, begint waarschuwend te miauwen, oren naar achter, haar lijf al enigszins zich terugtrekkend omdat ze weet wat er komen gaat. En inderdaad, ze heeft gelijk want ik pik dat niet.

En dan is het weer goed. Ze herinnert zich haar plek weer en legt zich er mokkend bij neer.