 |
|
In de tussentijd is er een heleboel hier gebeurd. Ook op Zahra-gebied zeg maar. Begonnen we haar net weer een beetje onder de duim te krijgen, ondertussen is alles weer anders.
Ik heb na een periode van voornamelijk plat liggen een hernia-operatie ondergaan. Terwijl ik in het ziekenhuis lag, hoorde ik al van het thuisfront dat Zahra steeds zoekende was. Toen ik na een aantal dagen ziekenhuis de deur binnenstapte, kwam ze inderdaad hard schreeuwend de trap af rennen, totdat ze dichtbij genoeg was om mijn ziekenhuisgeur op te snuiven. En toen? Toen was het gebeurd. Ze snoof, keek me vies aan, draaide zich om en verdween! Ze moest niets meer van me hebben, maar dan ook helemaal niets meer. De toon was gezet, en ik werd via mijn voeten en benen aangevallen.. Ook op het randje van het bed zitten of er gewoon langs lopen, geeft stress, want je weet maar nooit wat er onder het bed zit te wachten op jouw voorzichtig, met veel beleid neergezette voetjes. Of ze gaat naast me op bed zitten, grauwen en grommen net buiten mijn handbereik en in mijn tenen bijten om me van het bed af te jagen. En ondertussen kan je helemaal niets behalve je mond opentrekken. En dat doe ik dan maar. En nu? We zien wel weer. Je kan van te voren van alles plannen en bedenken hoe het zal lopen of hoe ze zal reageren, het komt toch altijd anders uit. De cattery vermoedt dat alles anders wordt als er hier nog een kat in huis komt. Die zal dus uit een nestje van haar komen. Het is eigenlijk zo'n beetje tijd haar te laten dekken, maar ik wil mijn rug eerst beter laten genezen. Ik zit in een heftig revalidatieprogramma, met veel oefenen, lopen en liggen. Ik kan nog weinig en mag nog minder, dus het is even afzien voor ons allemaal. Ook voor Zahra... |